EU migration policy aims to stem migration flows from Africa at all costs. With a 90% decrease in arrivals to EU soil, this policy is highly successful.
It is also genocidal. The costs in human lives and rights are unprecedented: 20,000 deaths in the Mediterranean and 50,000 survivors in “concentration camps-like conditions” in the past 5 years. And counting.
EU migration policy constitutes a flagrant breach of all the international and European law frameworks regulating migration and borders: refugee, human rights, maritime and criminal law.
For the first time since WWII, European institutions, governments and officials are committing countless crimes against humanity.
These atrocious crimes are targeting the most vulnerable population on earth: civilians in need of international protection.
Front-Lex reinstates the Law at Europe’s borders by holding the EU, its Member States and their officials responsible.
Through legal actions and public trials, we will seek to terminate EU migration policy, provide remedy for its victims, and hold the culprits to account.
Front-Lex is organising a civil tribunal in Brussels in 2022 on the liabilty of the European Union, its institutions, agencies and members, and of individual politicians responsible for crimes against humanity at EU-borders: Asylum and Migration Tribunal. Please join!!
The Asylum and Migration Tribunal (AMT) is an ambitious new project:
An initiative taken by refugee organisations and outraged individuals.
Since the numerous protests against the homicidal European deterrence policy towards refugees – rightly called Europe’s disgrace by some – have remained ineffective, we shall be forced to take legal action against those responsible.
The European Union, its members and associates, their governments, ministries, responsible policy makers, and functionaries should be held accountable for their crimes against refugees in the Mediterranean and at the EU borders.
This project is inspired by the International Monsanto Tribunal in The Hague 2016, which reunited hundreds of participants from different continents. Witnesses, victims, and experts described the violation of workers’ and consumers’ rights, the health injuries as well as the damage to Nature this multinational corporation has caused by spreading its toxic chemicals all over the globe through criminal activity. This tribunal attracted considerable attention. A small group of five renowned and recognised expert judges unanimously agreed on a legal opinion, which constitutes a precedent in the fight against the crimes of a multinational corporation.
Numerous scientific studies confirm what is already obvious: refugees are forced to choose dangerous routes because legal and safe pathways are blocked.
Countless injuries and deaths have been recorded by NGOs as well as official international agencies.
When the European Union and its members withdrew their sea rescue efforts, many rescue organisations documented the violation of human rights and the failure to provide help for persons in distress at sea facing mortal danger. This is one of the main charges for the Tribunal.
Technical investigations have recently brought to light concrete evidence for physical injuries, repression, and other violations, made known by journalists and social media. Furthermore, there is growing evidence and criticism of the complicity by European states and institutions in human rights abuses by buffer states like Libya, to where EU border control has been externalised.
For the Tribunal, we want to assemble a group of renowned judges from European countries in order to hear expert reports, statements by refugees, and their advocates’ pleas.
The possible charges (failure to help, accessory to murder, violation of sea rescue regulations, human rights abuse etc.) will be thoroughly examined by lawyers and experts beforehand.
The experts’ assessment and the final legal opinion of the judges will provide a legal basis for subsequent trials.
The Tribunal will also rehabilitate aid agencies, sea rescuers, and refugee workers who have been wrongly criminalised. Assistance is a human duty, not a criminal offence. Preventing people and civil organisations from giving aid, on the other hand, is inhuman. Those responsible must be held accountable.
We will create a European documentation centre and connect organisations and individuals working in the Mediterranean or at the external borders in order to share their knowledge and experience.
Our goal is to collaborate with righteous members of the European Parliament willing to actively support our cause.
During the Corona lockdown, we interviewed Ibrahim, a Sudanese asylum seeker who lives in Amsterdam. In this article, he shares the story of his journey from Sudan to the Netherlands.
31/10/2020 / Amsterdam Alternative #033 / Text: Ibrahim*, allincluded.nl (Vincent de Jong, Gabrielle Fradin)
My name is Ibrahim and I’m originally from Sudan. Before leaving, I worked for ten years as a taxi driver in both Sudan and Cairo, Egypt. I had two cars and was renting one out to a friend. I wanted to go to Europe to get a better life and be able to support my family, my mother and my four sisters.
In 2009, at the age of 26, I decided to leave Sudan. I paid around 5000 euros to the smugglers to get me to Greece. I got in touch with them through a friend of mine. I first went to Istanbul where I stayed for a day before taking the bus to Izmir where the boat to Greece was going to leave.
In Izmir, the smugglers, a group of Turkish men, drove us to a nearby beach in the middle of the night. They pumped up the dinghy (an inflatable boat) and gave us a life jacket each. As we entered the boat, everyone had to hand over their telephones. One of the Turkish smugglers drove the boat. His job was to drop us off and return to Turkey. About 40 people shared this dinghy made for 10. As I was the last one to step on the boat, I found myself squeezed besides the boat engine and the petrol-filled jerry cans. There were passengers from many different countries: Sudan, Libya, Morocco, Ghana, Algeria and Afghanistan.
image: Gabrielle Fradin
For the crossing, different people payed different prices. I know some people from Syria who paid 18,000 euros to come to Europe. In general though, it’s around 1,500 euros per person, adding up to 60,000 euros for a dinghy with 40 people. Smugglers make a lot of money!
We left Turkey around midnight. It was January, it was cold, rainy and the sea was very rough. After a while on the water, I saw that petrol was leaking from the jerry cans and realised that we probably wouldn’t have enough petrol to make it to Greece. On top of it, there was quite a lot of sea water splashing in the boat and, as it mixes with petrol, it can cause serious caustic wounds on your skin. I was in a terrible spot, next to the engine. The skin on my legs was burning so much but I couldn’t move as the boat was overcrowded. I had to hold on to the sides with both hands. Moving would mean to fall in the sea. And I can’t swim! I just sat there for 3 or 4 hours, as my left leg was getting completely burned.
We ran out of fuel and the engine stopped. Everyone started to panic. Some people were screaming. At that point, it felt like there was no way we could make it to the other side. We were still very far away. We felt trapped in the middle of the sea, in the freezing cold. We eventually managed to take the smuggler’s phone and contact Greek emergencies.
Some time passed. In my memory it was like a scene from the movie Titanic: I was about to drown when the hand of a Greek coastguard appeared. He saved me and brought me back to life. Then I lost consciousness again. Next thing I know, I was safe on the coastguard’s boat. I think ten of us drowned that day. As I recovered on the Greek boat, I saw the Turkish smuggler being beaten up by the Police.
We arrived on the Greek island of Samos, and I was directly taken to the hospital where I stayed for almost three months to heal and recover. My skin was very badly burnt during the crossing and looked like that of a cooked fish. During my recovery, my skin came off layer after layer. I went through three operations in the first three weeks. It took me two months to start walking again.
I decided to leave for Athens as soon as I could. At that time, getting the ferry to the mainland was still possible without much trouble2. I contacted my sister in Sudan to transfer money for the second part of my journey: from Greece to the Netherlands where friends told me to join them. I paid 500 euros for a fake passport and a plane ticket from Athens to Paris. I was so excited to leave Greece!
Everything ran smoothly afterwards. I arrived at the airport in Paris and took the metro to the city centre. I stayed there one night before taking the train to Amsterdam. I didn’t have much time to see Paris. I hope one day I can return and visit the Champs Elysée. When I arrived in Holland, I immediately started an asylum procedure at Aanmeldcentrum Ter Apel, in the North.
After staying one and a half years at several asylum camps, I got a letter notifying me to leave the country because I had lost the asylum procedure. The immigration service did not believe that I was Sudanese. As I didn’t really understand what the content of the letter meant, I went to the police station myself where, to my surprise, I got arrested and taken to the Zeist Detention Centre. I stayed there for six months. This was in 2011. In this period, the Immigration Service brought me to three different embassies: Sudan, Chad and Egypt. They needed a laissez-passer, a one-way travel document, from an embassy to deport me. As these attempts failed, I was released after six months of detention. During this time, I worked hard to learn Dutch, watching the soap Goede Tijden, Slechte Tijden every day. I was convinced I had to understand the language.
Oona Raisänen
Then, I joined We Are Here, a group of undocumented asylum seekers, at the squatted Vluchtkerk in Amsterdam. In 2013, after being stopped by the police for an ID check, I was taken back to the Zeist Detention Centre for three months. This second time in prison was really difficult. I felt very stressed and annoyed as I was detained for no other reason than the fact that I didn’t have papers. Then, the court decided in favour of my release as the police had stopped me on the basis of racial profiling.
As I came out, I joined We Are Here again at the Vluchtflat squat. Together, we lived in most areas of Amsterdam. Over the course of eight years, we got evicted from 15 different locations! Constantly moving got too stressful after a while and being a stuck together in this situation didn’t make it easier either. I left the group in 2018. It’s pretty hard to look back at that time as most of my friends from the We Are Here group have papers now. It feels like it’s all down to luck really.
At a certain point, a Sudanese friend of mine asked me if I wanted to cross the Channel to England on a dinghy for 500 euros. I told him I had taken enough risks. He is in Great Britain now.
For three years, I have a passport and my birth certificate from the Sundanese embassy. I’m doing the procedure for the fourth time but this will be the last. I can’t go on like this for the rest of my life. If I don’t get asylum within the next six months, I will go back. It’s really difficult but it feels like I’m wasting my life just waiting for something to happen.
I have seen more than enough. My mind is very tired. Still, I try to cope by putting out there what I feel inside. I find that this is very important for my mind, to feel a bit better. That’s all I do. I also pray a lot.
I’ve now been in a difficult situation in the Netherlands for eleven years, that’s a very long time. How do I look back on those years? I don’t think it should be possible for everyone from Africa to come here. And yet I have come. Live isn’t always straightforward. I tell my story to give something back after receiving solidarity from some Dutch people. And perhaps to make other people think. I don’t want to feel anger. I have to deal with my life. Anger is a problem. I don’t want a problem. I just want to live.
1) The name has been changed to protect his identity 2) Unlike today when migrants are forbidden to leave the Greek islands without official permission.
Appeal to stop the criminalisation of three young migrants in Malta.
In late March 2019, a rubber boat with 108 people on board, was escaping the Libyan coast and trying to reach Europe. Coordinated by an airplane of the Eunavfor Med operation, the people in distress were found and rescued by the merchant vessel El Hiblu 1.
During the rescue the captain of the El Hiblu 1 reassured the people that they would reach a port of safety in Europe. Following the order of European authorities, the crew tried to return them to inhumane conditions in Libya, from which they had just escaped.
When the rescued passengers realised they were being returned to Libya, they began to protest. Collectively they were able to prevent being pushed-back. The crew re-directed the El Hiblu 1 and steered north towards Malta.
Nobody was injured during this protest, nothing was damaged. When the Maltese military stormed the vessel in Maltese territorial waters, they expected “pirates” or “terrorists”, but they only met humans who were seeking help and hoped for a safe place.
Three of the 108 rescued passengers – 15, 16, and 19 year-old teenagers – were arrested as the ring leaders of the protest and accused of several crimes, including terrorism. They were immediately detained, taken to a high security unit, and then imprisoned in Malta for seven months. They were eventually released on bail in November, 2019.
Having been released on bail, the three have to register every day at the police station. They continue to face a severe prison sentence if they are found guilty of the charges. Clearly, the Maltese state is trying to make an example of the three, in order to deter others from similarly resisting push-backs to Libya.
The three teenagers were acting as translators and mediators during the protest on board. Their imprisonment and prosecution constitutes a deep injustice. Instead of being prosecuted, the “El Hiblu Three” should be celebrated for their actions in preventing the return of 108 precarious lives to Libya.
As signing organisations and groups, we demand the immediate dismissal of the trial.
We agree that protesting illegal push-backs to Libya is not a crime.
We demand the end of all illegal returns to Libya and mass human rights violations resulting from Europe’s collaboration with the so-called Libyan coastguards.
We will continue to work toward corridors of solidarity and the fair relocation of refugees and other migrants in welcoming cities all over Europe.
[Fr]
Libérez les trois détenus du El Hiblu – annulez le procès immédiatement !Résister à des refoulements illégaux vers la Libye n‘est pas un crime.
Appel pour mettre fin à la criminalisation de trois jeunes migrants à Malte.
Fin mars 2019, un bateau en caoutchouc avec 108 personnes à bord, s’échappait des côtes libyennes et essayait de rejoindre l’Europe.
Suite à la coordination d’un avion de l’opération Eunavfor Med, les personnes en détresse ont été retrouvées et secourues par le navire marchand El Hiblu 1.
Pendant le sauvetage, le capitaine du El Hiblu 1 a rassuré les personnes à bord en leur disant qu’elles atteindraient un port de sécurité en Europe. Suivant l’ordre des autorités européennes, l’équipage a tenté de les renvoyer dans des conditions inhumaines en Libye, dont ils venaient de s’échapper.
Lorsque les passagers secourus ont réalisé qu’ils étaient renvoyés en Libye, ils ont commencé à protester. Collectivement, ils ont réussi à empêcher qu’ils soient repoussés.
L’équipage a redirigé le El Hiblu 1 et s’est dirigé vers le nord, vers Malte.
Personne n’a été blessé lors de cette manifestation, rien n’a été endommagé. Lorsque les militaires maltais ont pris d’assaut le navire dans les eaux territoriales maltaises, ils s’attendaient à des “pirates” ou des “terroristes”, mais ils n’ont rencontré que des humains qui cherchaient de l’aide et espéraient débarquer dans un endroit sûr.
Trois des 108 passagers sauvés – des adolescents de 15, 16 et 19 ans – ont été arrêtés en tant que meneurs de la protestation et accusés de plusieurs crimes, dont celui de terrorisme.
Ils ont été immédiatement détenus, emmenés dans une unité de haute sécurité, puis emprisonnés à Malte pendant sept mois. Ils ont finalement été libérés sous caution en novembre 2019.
Ayant été libérés sous caution, les trois personnes doivent se présenter tous les jours au poste de police. Ils sont toujours passibles d’une lourde peine de prison s’ils sont reconnus coupables des faits qui leur sont reprochés.
Il est clair que l’État maltais essaie de faire un exemple des trois, afin de dissuader d’autres personnes de résister au fait d’être ramenés en Libye.
Les trois adolescents ont joué le rôle de traducteurs et de médiateurs pendant la manifestation à bord. Leur emprisonnement et les poursuites engagées contre eux constituent une profonde injustice. Au lieu d’être poursuivis, les “Trois du El Hiblu” devraient être célébrés pour leurs actions qui ont empêché le retour de 108 vies précaires en Libye.
En tant qu’organisations et groupes signataires, nous demandons l’annulation immédiate du procès.
Nous sommes d’accord que protester contre les refoulements illégaux vers la Libye n’est pas un crime.
Nous exigeons la fin de tous les retours illégaux en Libye et des violations massives des droits de l’Homme résultant de la collaboration de l’Europe avec les prétendus garde-côtes libyens.
Nous continuerons à œuvrer en faveur de couloirs de solidarité et de la réinstallation équitable des réfugiés et autres migrants dans des villes d’accueil dans toute l’Europe.
GLAN has filed complaint against Italy with the UN Human Rights Committee on behalf of an individual whose journey from Libya was intercepted in the high seas by the Panamanian merchant vessel, the Nivin. The complaint is the first submitted to an international human rights forum aimed to the phenomenon of “privatized push-backs”, whereby EU coastal States engage commercial ships to return refugees and other persons in need of protection back to unsafe locations in contravention of their human rights obligations.
The cooperation and collaboration between Italy and Libya on migration and border control has a long history. In the framework of the 2008 Treaty of Friendship, Partnership and Cooperation, Italy carried out several naval operations intercepting irregular migrants and returning them to Libya. In 2012, after the European Court of Human Rights delivered its judgment in the Hirsi Jamaa and Others v Italy, this direct modality of migration control was suspended. Thereinafter, the Italian government adopted strategies that increasingly involved ‘contactless’ measures, yet exercising strategic control over the Libyan Coast Guard, which has operated as its proxy to intercept migrants and bring them back to a country in which they would be subjected to extreme forms of violence and exploitation.
The adoption of a ‘closed port policy’ and the progressive criminalisation of rescue NGOs, coupled with the retreat of the European Union’s search and rescue missions at sea, left a gap in the Mediterranean. In that vacuum, only two actors remained present: the Libyan Coast Guard and merchant ships. Merchant ships became therefore unwillingly mobilised towards a modality of strategic delegation of border control, rather than one of rescue, in the attempt by the Italian government to avoid accountability for human rights violations.
[Warning: Distressing imagery] A video op-ed by the New York Times of their investigation into the increasing number of partnerships by state actors in Mediterranean search-and-rescue operations. With contributions from GLAN.
In the afternoon of November 7, 2018, the Italian Maritime Rescue Coordination Centre (MRCC) instructed the Nivin to rescue a distressed migrant boat and to liaise with the infamous Libyan Coast Guard (LYCG). The LYCG then directed the Nivin towards Libya, where the captured passengers staged a stand-off, resisting their illegal debarkation. Libyan security forces violently removed from the vessel after 10 days using tear gas and rubber as well as live bullets. The claimant was shot in the leg and was arbitrarily detained, interrogated, beaten, subjected to forced labour and denied treatment for months.
The legal submission made use of evidence in a report compiled by Forensic Oceanography, part of the Forensic Architecture agency based at Goldsmiths, University of London with Charles Heller as lead investigator. The report, published today, combined the analysis of multiple sources of evidence to offer a detailed reconstruction of the incident. It demonstrates that privatized push-backs have risen sharply since June 2018. The result is that seafarers are being used by states seeking to circumvent their obligations towards refugees.
The complaint sets out an argument that Italy and other states are breaching their obligations under international law by using private merchant vessels as an instrument of refoulement – the returning of refugees to where they will suffer persecution and torture. By relinquishing its responsibility to offer a port of safety, Italy violated its human rights obligations, including under the International Covenant on Civil and Political Rights, and the Convention Against Torture.
The case breaks new ground as it calls attention to the ways in which merchant vessels are being implicated in border violence. Seafarers are increasingly being compelled to take responsibility for migrants and make risky choices of their own – choices that may lead them to act illegally and result in deaths not to mention bearing the costs of imposing border control. The Nivin incident represents a further development of the externalisation of border control and a new modality of delegated containment of migrants. This policy threatens to annul fundamental rules of public international law, such as the jus cogens norm of non-refoulement; as well as the principle of disembarkation in a place of safety, recognised under customary norms of the law of the sea.
Migrants sleeping aboard the Nivin
Wider Context
In May 2018, Forensic Oceanography published its Mare Clausum report, which demonstrates that Italy and the EU have implemented since 2016 a two-pronged strategy aimed at stemming migration across the central Mediterranean. The strategy aimed to oust rescue NGOs from the Mediterranean, on the one hand, and outsource border control to the Libyan Coast Guard on the other by providing material, technical, and political support. The role of the EU and Italy in creation and maintenance of the Libyan Coast Guard is decisive as demonstrated in the SS v Italy case that GLAN filed in May 2018 in partnership with Forensic Oceanography.
This strategy has been accompanied by the progressive retreat from the Mediterranean of the EU, which narrowed the geographical scope of its missions and increasingly deployed assets that are not equipped to perform search and rescue activities. In this scenario, the only actor left at sea alongside the Libyan Coast Guard is merchant vessels. Due to the inability or unwillingness of the Libyan Coast Guard to perform duties related to search and rescue, merchant ships were called upon to contribute to filling this gap.
Between June 2018 and June 2019, a total of 13 privatized push-back attempts were recorded, a list that is most probably incomplete, as indicated by Forensic Oceanography. Much of this is related to the implementation of the Mare Clausum strategy, exacerbated by the so-called “closed ports” policy in Italy, which prevented ships that carried out rescue operations to enter Italian territorial waters to disembark rescuees.
CONFERENCE INTERNATIONALE DES MIGRANTS AU MAROC, 1-2 dec. 2018 in Rabat/Morocco
Terwijl de Europese Unie Noord- en subsahara-Afrikaanse landen steeds meer onder druk zet om hun grenzen voor migranten te sluiten, zien we geen serieuze duurzame initiatieven die werken aan de gronden waarom migranten hun land willen verlaten. Er is daarom geen vooruitzicht op een verandering van de komst van migranten naar Europa voor een beter leven (voornamelijk geld sturen naar de familie in land van herkomst).
Tegelijkertijd zien we dat migranten zich organiseren in zelf opgezette groepen en netwerken in landen van herkomst, transit en vestiging. Bovendien zien we dat er tussen deze organisaties uitwisseling en bundeling is. Dat zijn migranten maar ook zelforganisaties van mensen die in het zuiden willen blijven en daar werken aan duurzame en solidaire sociale bewegingsstructuren. Dat is onze steun waard. En door samenwerking tussen sociale organisatie in Europa en in het zuiden kunnen stappen gezet worden.
Op 1 en 2 december 2018 vindt er in een migrantenwijk van Rabat een grote migratiebijeenkomst plaats genaamd « LA PAROLE AUX MIGRANTS ». Het zal gaan over vrijheid van migratie, de Europese druk en invloed op de Afrikaanse landen, de omstandigheden waarin migranten verkeren in de bufferstaten als Marokko en het verzet van migrantenzelf- en migrantensteun-organisaties uit Afrika en Europa.
Er zullen zo’n 200 mensen aanwezig zijn, voornamelijk subsahara migranten (en migranten-zelforganisaties) uit Rabat en elders in Marokko (Oujda, Tanger, Nador en Casablanca), lokale zelforganisaties van migranten en niet-migranten uit enkele Afrikaanse landen (Mali, Niger, Kongo en Gabon), Marokkaanse NGO’s en migrantensteunorganisaties uit Europa (Duitsland, Oostenrijk, Nederland, Zwitserland en Luxemburg) zoals All Included, Afrique-Europe Interact, Whatch the Med Alarm Phone.
Het initiatief en de organisatie zijn in handen van de Vereniging van Vluchtelingen en Migrantengemeenschappen in Marokko (ARCOM) en het Platform van Subsaharaanse Verenigingen en Gemeenschappen in Marokko (PASCOMS).
Het moment is gekozen vanwege het UN Wereldforum over Migratie en Ontwikkeling plaats in Marrakesh/Marokko 5-7 dec. 2018. De migrantenbijeenkomst wil haar stem laten horen over migratie en ontwikkeling.
Bovendien is het nu vijf jaar geleden dat Marokko begon met de ontwikkeling van een nationaal migratiebeleid met inbegrip van een asielwetgeving. In de afgelopen 50 jaar is Marokko eerst van een migratieland veranderd in een doorvoerland en nu in een land van bestemming.
Wat is de impact van het Marokkaans migratiebeleid op het leven van de migranten in Marokko en op de mogelijkheden om te migreren?
In deze manifestatie zal zowel worden teruggekeken naar de ervaringen van migrantenstrijd en van migratiebeleid in een Noord-Afrikaanse bufferstaat en wordt de stem aan de migranten in Marokko gegeven. “La Parole aux Migrants” zal een uitwisseling worden van de opbouw van migranten-netwerken in de strijd tussen Noord en Zuid, tegen de grenzen en tegen de repressieve politiek van landen uit zowel het noorden als het zuiden.
ARCOM is een van oorsprong Kongolese zelforganisatie uit Rabat die voordater een Marokkaanse migratie- en asielbeleid was als eerste opkwam voor de rechten van (irreguliere) migranten in Marokko. Momenteel beheert het een vijftal ondergrondse opvanghuizen voor net aangekomen subsahara vrouwen en kinderen in Rabat.
Wil je financieel bijdragen, dan kan je storten op de bankrekening van All Included IBAN NL94 INGB 0004 8645 27 ovv « LA PAROLE AUX MIGRANTS ».
Meer informatie: https://afrique-europe-interact.net/38-1-Our-Network.html?article_id=38&clang=0
Watch The Med Alarmtelefoon Nederland verplaatst buitengrenzen van de EU naar de Hofvijver in Den Haag. Enkele tientallen mensen hebben duizenden reddingsvesten verspreid in de hofvijver. De vesten komen van het Griekse eiland Lesbos en zijn gebruikt door migranten op weg naar Europa.
We voeren hiermee actie voor het recht op vrijheid van migratie, twee jaar na de totstandkoming van de EU-Turkije deal. Terwijl een van de bedenkers van die deal aan de Kamercommissie uitlegt dat zijn plan gefaald heeft. Watch The Med Alarmtelefoon Nederland roept de Europese Commissie, het EU parlement en de verschillende lidstaten waaronder Nederland op om een einde te maken aan de massale verdrinkingsdood van migranten in de Middellandse zee.
In plaats van hiertegen op te treden werpt de EU steeds hogere grenzen op. Ze sluiten deals met landen waar dagelijks mensenrechten worden geschonden. Twee jaar geleden nam Nederland het voortouw bij het opzetten van deze deal. Sinds de EU Turkije deal zijn evenveel mensen verdronken als in de twee jaar ervoor. Desondanks blijft de deal in stand. Ook de recente ontwikkelingen in Turkije, met veel mensen-rechtenschendingen en de bombardementen op Afrin veranderen niet de houding van de EU, waaronder Nederland.
Wij eisen:
– een einde te maken aan de omstreden deals met landen als Libië, Soedan en Turkije – een einde te maken aan de financiering van de Libische kustwacht / milities – een grootschalige permanente search en rescue operatie veilige routes naar Europa – te werken aan aan eerlijke internationale welvaart verdeling
Actievoerders hebben maandag enkele honderden reddingsvesten in het water van de Hofvijver gegooid. De vesten lagen pal voor het Torentje van premier Mark Rutte. Met de actie wil de organisatie ‘Watch the Med Alarm Phone Nederland’ aandacht vragen voor de tweede verjaardag van de ‘Turkijedeal’. In een flyer stelt de organisatie dat er, sinds de migratieafspraken met Turkije gemaakt werden, 7954 mensen verdronken zijn in de Middellandse Zee. Volgens Watch the Med, een Duitse hulporganisatie die verdrinkingen van en geweld tegen vluchtelingen op zee in kaart brengt, zijn dat evenveel doden als in de twee jaar vóór de deal. De organisatie stelt dat de Europese Unie ‘steeds hogere grenzen opwerpt’, in plaats van vluchtelingen te helpen via veilige routes naar Europa te komen. Watch the Med wil dan ook een ‘vrijheid van migratie’, in plaats van ‘deals met landen waar dagelijks mensenrechten worden geschonden’. Ook wil de organisatie dat de EU een grootschalige operatie opzet om vluchtelingen op zee te vinden en te redden. < | beeld anp / Marten van Dijl
Oktober 18, 2017 Geen “Frontex maar Veerboten wagen” op de We’ ll come United Demonstratie in Berlijn op 16 september 2017 (Photo: Mazlum Demir)
Op 25 juni 2017 , zoals zo vaak daarvoor gebeurde, ontving ons alarmtelefoon team een bericht van Vader Mussie Zerai. Hij was gewaarschuwd door migranten op een boot in nood waar zo’n 100 mensen aan boord waren. Ze waren vertrokken uit Al Khums in Libie en bevonden zich in een gebied ver verwijderd van de zogenaamde Search and Rescue zone’ s waar verschillende NGO schepen actief waren. Terwijl het alarm telefoon team ze snel en vaak probeerde te bereiken slaagden zij er niet in, wat wel lukt was om het tegoed op hun telefoon van een afstand op te laden zodat zij contact konden blijven houden met de buitenwereld. En dat er contact was dat konden we waarnemen aan het steeds meer dalende tegoed op hun telefoon. We informeerde het Italiaanse kustwacht coördinatie centrum in Rome en namen contact op met de Moonbird, een door Sea watch en het Humanitaire piloten initiatief gestart zoek verkeningsinitiatief. We stuurden hun de GPS locatie van de boot en zij beloofden in dat gebied een zoektocht te starten. Kort daarna het vliegtuig van de NFGO vertrok en vond het schip in de buurt van de opgegeven locatie, en gaven de nieuwe locaties door aan ons en aan de autoriteiten. Enkele uren later ontvingen wij een bevestiging dat de boot met alle mensen aan boord gered was.
Deze zaak was 1 van de 1840 zaken van de Watch the Med Alarmtelefoon waar wij in onze eerste 3 operationele jaren mee te maken hebben gehad. Deze zaak is , net als vele andere zaken, exemplarisch voor een nieuwe vorm van activisme , 1 waarbij een diverse groep van actoren, waarvan sommige onbekenden zijn van elkaar, samenkomen en een complexe solidariteitsketting vormen met als doel om razendsnel te interveniëren en hun te ondersteunen die zeegrenzen oversteken.
Vader Zerai wereld wijd bekend binnen de Oost Afrikaanse gemeenschap en diaspora, ontving een SOS bericht van een boot en alarmeerde een van onze vele shift teams die opereren vanuit landen in heel Europa vanuit noord Afrika en Turkije. Aangezien veel zogenaamde Search and Rescue schepen buiten het SOS gebied van deze boot actief waren, alarmeerde wij de Moonbird, crew die vanuit Malta opereren, en zetten zo een lucht verkenningsoperatie in gang. Deze nieuwe samenwerkings- verbanden zowel op de grond als in de lucht hebben als doel en dragen bij aan zogenaamde Freedom of Movement en Safe passage van migranten. Deze nieuwe vormen van solidariteit komen niet uit de lucht vallen maar vloeien voort uit de tomeloze wil en energie vanuit Grassroot organisaties om samen te werken in de strijd tegen het Europese Grenzenregime.
Onze Alarm telefoon ging van start op 11 oktober 2014 en is nu meer dan drie jaar 24/7 operationeel. 11 oktober 2017 was het de vierde “ verjaardag “ van een afschuwelijk scheepsramp waarbij meer dan 260 gestorven zijn, of beter gezegd:Where left to die. Italiaanse en Maltese autoriteiten waren op de hoogte van de positie van dit schip en van de situatie aan boord maar vertraagde willens en wetens de reddingsoperatie waardoor deze afschuwelijke tragedie kon plaats vinden. En zijn ook direct verantwoordelijk hiervoor.
De afgelopen drie jaar zijn we getuige geweest en hebben onderdeel uitgemaakt van onvoorstelbare en ongelooflijke gebeurtenissen, van de onvoorspelde massale grens overschrijdingen in 2015 toen meer dan een 1 miljoen mensen hun boot tocht overleefden en vele van hun te voet verder trokken Europa in, de gewelddadige pogingen om de Balkan route te sluiten, waarin maritieme migratie in de Egeïsche zee werd bestreden door omstreden Deals te sluiten, tot het op uiterst cynische wijze in diskrediet brengen en criminaliseren van NGO’ s die bezig zijn met uiterst belangrijke zoek en reddingsoperaties op zee in 2017. Dit terwijl de hele tijd het dodental in het Middellandse zee gebied schrikbarend blijft stijgen meer dan 11000 doden waren er in de afgelopen paar jaar officieel geregistreerd, maar hoeveel mensen er daadwerkelijk zijn gestorven zal onduidelijk blijven.
Op dit moment hebben we te maken met ongekende repressie, of wat we zouden kunnen beschrijven als een “roll back” van het Europese grenzen regime. Als reactie op de massale doorbraak van de grenzen voornamelijk 2015 en begin 2016, zijn we er nu getuige van hoe de EU samen met haar Lidstaten op uiterst Cynische wijze grenzen aan het versterken is en obstakels aan het opwerpen zijn om vrijheid van beweging tegen te gaan. Door ondermeer samen te werken met dictatoriale regimes en de buiten grenzen van Europa te verplaatsen naar landen als Mali, Niger en Soedan, door het criminaliseren van NGO’ s, door buiten grenzen te militariseren, en door het aanscherpen van het Dublin verdrag geeft de EU vorm aan deze zogenaamde “Roll back”.
Deze maatregelen worden in Europa gemengd ontvangen, waar sommige staan te applaudisseren of roepen om nog verder gaande repressieve maatregelen, organiseren andere zich en komen hier tegen in opstand. Je kunt stellen dat er een sterke polarisering binnen de samenleving plaatsvind. In dit klimaat van repressie en van onduidelijkheid maar ook van toenemend collectief solidariteit organisatie en verzet gaan wij door met ons werk van ; vastleggen, netwerken en interveniëren.
Verschillende nationale en Europese actoren proberen het werk van zogenaamde SAR NGO’ s onmogelijk te maken en ze weg te jagen uit het Middellandse zee gebied. Zodat er een gebied ontstaat waar migranten ongezien slachtoffer worden van de straffeloze acties uitgevoerd door deze actoren. Is dit cynisch ja maar helaas wel de realiteit. Dit is precies de reden waarom onze mogelijkheid als alarmtelefoon om te kijken, luisteren, en om burgerlijk ongehoorzaam op te treden daar waar nodig, in het leven is geroepen en noodzakelijk is.
We weten dat mensen zullen blijven migreren, ondanks de zogenaamde “ Roll back” en steeds meer gewelddadige grenzen en gevaarlijke paden die worden opgeworpen en moeten worden genomen. In onze tijden van onrust, conflicten, oorlog en economische uitbuiting zijn redenen om een grens over te steken veelzijdig – er zijn gewoon zoveel mensen die willen, en moeten ontsnappen. Wanneer honderden door de hekken van de Spaanse enclaves in Marokko breken of met de boot in het zuiden van Spanje aankomen en ‘Boza!’ Schreeuwen, wanneer boten op de Griekse eilanden komen ondanks de overeenkomst tussen de EU en Turkije of wanneer duizenden aan de gruwelijke omstandigheden in Libië ontsnappen en aankomen in Italië, stuk voor stuk tonen ze aan dat ondanks repressie migratie haar wegen vindt. Het is hun kracht en strijd die ons activisme inspireert, hun vastberadenheid, die onwillig is om te buigen voor wat soms een onoverkomelijke grensapparaat lijkt. Niet alleen langs de Middellandse Zee, maar ook veel verder in het zuiden en het oosten, in landen van herkomst organiseren groepen en gemeenschappen zich om onbevoegde grensoverschrijding mogelijk te maken en te ondersteunen.
Terwijl de EU barrières bouwt, mobiliseren wij langs de oevers van de Middellandse Zee aan beide kanten om bruggen te creëren. De waarde van het Alarm telefoonproject kan niet alleen worden afgemeten aan het het aantal noodoproepen dat het ontvangt, maar ook aan de vele initiatieven, netwerken en projecten die het heeft ondersteund of geholpen. Wij zien de Middellandse Zee niet als een dodelijke grenszone, maar een ruimte van ontmoeting, verbinding en gemeenschap. Naast ons dagelijks ondersteuningswerk van mensen die onderweg zijn via ons telefoonactivisme, zijn er zusterprojecten opgetreden, waaronder de Desert Phone, Missing at Borders en Boza Tracks, die ook in onze bijgesloten brochure worden gepresenteerd. We hebben daarnaast deelgenomen aan campagnes die de dramatische situatie in het Middellandse-Zeegebied aankaarten en tegen gaan. Eind september 2017 organiseerden onze Tunesische Alarmtelefoonleden bijvoorbeeld een grote conferentie in Tunis, waar migranten-gemeenschappen, activisten en NGO’s uit Noord-Afrika en elders samen kwamen om te spreken over ‘Migratiebewegingen rondom de Middellandse Zee, onder het motto: Realiteiten en Uitdagingen’ . Ongeveer dezelfde tijd in Berlijn, meer dan 1.500 kilometer verderop, vond er een grote demonstratie plaats onder het motto ‘‘We’ll Come United’’ ter herdenking aan de “ March of Hope” . De mars van migranten die twee jaar geleden door verschillende Europese grenzen brak en daarmee de ‘lange zomer van migratie’ ingang zette die Europa veranderde.
Net zoals het Alarmtelefoon netwerk zelf, is deze brochure een collectie van verschillende artikelen. Het biedt analyses van de situaties in de drie belangrijkste mediterrane regio’s en reflecties over enkele van de gedenkwaardige ervaringen die we de afgelopen drie jaar hebben mee gemaakt. Het bevat interviews met sommige leden, onze vrienden, kameraden, contactpersoon of migranten die we in noodgevallen tegenkwamen, waarin zij gehoord worden, en het geeft een overzicht van de verschillende netwerken en zusterprojecten waarbij de alarmtelefoon betrokken is.
Laten we verder gaan! De WatchTheMed Alarm telefoon!
Welcome United – Fighting for equal social rights Call for transnational action days in September 2017
We won’t get used to what is happening right before our eyes and what is declared as normal: death at sea, push backs and detention, exploitation and no rights. These conditions shape the daily lives of hundred thousands all over Europe and of those who still seek to come here. People are being insulted, spat on and beaten. The solidarity of hundreds of thousands is mistreated and stamped on. We are looked at with a lot of suspicion. They build fences to prevent us from entering. They deport us to make us disappear. But we are here. We will stay. We have our hopes. We have our dreams. We live. Welcome united.
We will not give up. We remember the summer of 2015. Hundreds of thousands opened Europe’s borders. No one could stop them because they didn’t let anyone stop them. They just began to walk. On Friday September 4th, thousands of migrants trapped in Hungary, at the Budapest train-station Keleti, took the road, starting the „march of hope“, opening the Austrian borders. And further on to their families and friends all over Europe. Freedom of movement did not remain a demand anymore. The movement took its freedom. For the right to have rights, for the right to presence, to protection, to help and to a future. The “march of hope” remains an unforgettable event in the long history. And in our collective memory of struggles for the right to escape and to migrate.
Now we still face an ongoing rollback. With new repressive laws and more racist agitation. But we continue to come from the global south. To leave misery and war, which comes from the global north. We cross the sea from Libya, we overcome the fences from Ceuta. Or we find and invent other paths into the fortress of Schengen. In underground railroads against the EU-border regime.
Day in day out, we seek to resist the injustice of the current order. The small and the large protests have become part of our lives. The hopes of 2015 have not yet been suffocated. These hopes have found expression in the acts of solidarity of thousands of people in all over Europe and beyond. Hopes and solidarity which also inspires and infects the transit- and destination societies. For a better life for all. Whether it’s about the right to dignified housing or work, to education, mobility or health care. We don’t accept to be treated just as cheap labor, that can be exploited or dismissed when needed. We fight for the freedom of movement against the European government of mobility, against low paid jobs, deportations and pushbacks. Social and political rights exist for everybody everywhere. Without exceptions and from the very start. In solidarity and against any kind of divide and rule.
We continue to fight for the refugees’ and migrants’ right to presence, and also for the right to our presence. We provide everyday support. We protest state persecution and deportation. We strike against the borders and against exploitation and precarious labour conditions of all, migrants as well as non migrants. We rise up against the new right-wing populism and old forms of fascism. We are here and we stand with those who came. We are the ones who arrived. Welcome united!
In the transnational action days we want to create spaces for all those voices and stories that are usually not heard or that are supposed to remain unheard. Everyone who cares about the common good and solidarity should come out. Everyone who can no longer bear that people are forced o stay in miserable conditions or left to suffer and die at Europe’s borders, should come out. We know well that many have fought for years for their future. Now is the time to raise our voices together. We are more than we think! We’ll come United!
Against this background we call for decentralized actions and local meetings around the anniversary of the march of hope, starting from the 2nd of September 2017 – in your city, your village, your neighbourhood. Be creative!
And we invite delegations from all over Europe to come to Berlin at the 16th of September to join a big antiracist parade.
Welcome united! We’ll come United!
First Signatures: Network of Social Support to Refugees and Migrants, Diktio, Athens, Greece Clandestina,Thessaloniki, Greece Second Home, migrant community from Ljubljana, Slovenia Welcome Initiative, Zagreb, Croatia Coordinamento Migranti Bologna, Italy Aktion Zunder, Switzerland Autonome Schule Zurich, Switzerland collectif R, Switzerland solidarités sans frontières, Switzerland „wo Unrecht zu Recht wird“, Switzerland Association des Travailleur Maghrébin de France, Strasbourg Missing at the Borders, France Get-Together Network in Germany WatchTheMed Alarm Phone with groups from Berlin, Bremen, Bristol, Cologne, Hamburg, Hanau, Istanbul, Izmir, Leipzig, Munich, Netherlands, Strasbourg, Tunis, Zurich Moving Europe Afrique Europe Interact Welcome to Europe
Contact: kmii-hanau@antira.info <mailto:kmii-hanau@antira.info>
Website of Get-Together Network in Germany: http://www.welcome-united.org
